Eerste stukje van de reis naar Alaska

Hallo allemaal, dit verslag heb ik een paar dagen geleden geschreven, de rest komt nog een keer, ik heb wel vast wat foto's ge-upload van Alaska.


Het is alweer tijd voor een nieuw verhaal want er is een hoop gebeurd de afgelopen dagen. Momenteel zit ik op de ferrie van Port Hardy naar Prince Rupert, een trip van 15 uur langs de kust van BC. De zon schijnt en we hebben een prachtig uitzicht.

Zoals ik vorige keer vertelde heb ik maandag en dinsdag nog gewerkt en aan het eind van de dag afscheid genomen van het werk en me collega’s. Woensdagochtend eerst een beetje uitgeslapen en daarna m’n koffer ingepakt en alles in de auto gestopt. Ik zou woensdag en donderdag naar Vancouver rijden en dan vrijdag samen met Lizanne de reis naar Alaska beginnen. Nadat alles ingepakt was, ging ik bij Henry m’n laatste cheque ophalen, dat duurde wat langer dan gepland, dus uiteindelijk reed ik pas om 7 uur weg. Toch die dag nog een heel eind gereden, door de nationale parken heen in de richting van de oceaan, ’s nachts is het lekker op de weg, eigenlijk rijden er verder alleen trucks. Toen heb ik in de auto een paar uur geslapen, en de volgende ochtend verder gereden. rond de middag was ik toen in Chilliwack. Dat was best een raar gevoel want het leek alweer heel lang geleden dat ik daar was maar het was toch ook weer heel bekend. In Chilliwack inkopen gedaan voor Alaska (winterjas bijvoorbeeld) en daarna verder naar Vancouver. Daar kwam ik rond 6 uur aan. Toen heb ik met Lizanne daar de rest van de boodschappen gedaan, en daarna gezellig wat gegeten en bijgepraat.

We hebben die nacht nog in Vancouver geslapen en toen maandagochtend met de ferrie naar Vancouver island. We hadden deze ferrie niet geboekt omdat je er meestal toch wel op kan als je op tijd bent tenminste. Dus wij ruim vantevoren weggegaan, maar het lukte niet echt om routetechnisch de juiste keuzes te maken, dus kwamen we, eigenlijk al een beetje te laat, op de parkeerplaats in plaats van de plek waar je met je auto moet staan om de ferrie op te kunnen. En dan kan je niet ff oversteken, maar dan moet je eerst de snelweg op richting whistler, dan 4 kilometer rijden, afslag nemen en een ander oprit, en dan dus weer 4 kilometer terug en dan kwam je 100 meter naast waar we eerst stonden uit. Intussen was het kwart over 8 en om half 9 zou de ferrie gaan dus wij dachten dat we dat nooit meer zouden halen, maar dat viel allemaal reuze mee en we konden gewoon nog mee. Toen kwamen we na 1,5 uur varen op Vancouver Island aan. We zijn diezelfde dag nog het eiland over gereden naar Port Hardy waar de volgende dag de ferrie zou vertrekken. Dat was een rit van 5 á 6 uur, onderweg nog gestopt in Campbell River, en bij een visitor information centre in gesprek geraakt met een oudere vrouw die daar als vrijwilliger werkte, die was een keer met een busreis naar Alaska geweest, dus die wist uiteraard álles over heel Alaska te vertellen, wat ze dus ook gemiddeld allemaal 4 keer heeft gezegd.

Toen we ons van haar bevrijd hadden zijn we naar de Elk watervallen geweest die daar in de buurt liggen. Een enorme partij water die daar over een randje in een canyon stort. Verderop was een meer met een dam erin om energie op te wekken, blijkbaar komt het weleens voor dat er opeens te veel water in dat meer zit en dat ze dan die dam opengooien ofzo, want er stonden bij die waterval waarschuwingsborden dat als de sirene gaat, je zo hard als je kan weg moet rennen want dan komt er een tsunamivormige partij water door die rivier heen zetten. Kijk maar in de foto’s. Gelukkig gebeurde dat niet dus hoefden we ook niet te rennen.

Daarna het laatste stukje gereden en om 6 uur kwamen we in Port Hardy aan. We zouden die nacht gaan couchsurfen. Couchsurfing werkt als volgt: Je kan op internet een account aanmaken in een netwerk van mensen die gratis een overnachting aanbieden. Dat beslaat het grootste deel van de wereld, en het idee is dat als je daar gebruik van maakt dat je zelf ook bereid bent om mensen te ontvangen als je weer thuis bent. Wij dus een couchsurfer gevonden, en die moet je dan bellen als je op de plaats van bestemming bent voor het exacte adres. Maar we waren het telefoon nummer vergeten op te schrijven dus moesten we internetten, dus wij naar een hostel gereden en daar konden we internetten. Ook kwamen we daar een Nederlands meisje tegen, waar we toen eerst een paar uur mee hebben zitten praten en zijn we wezen eten. Maar goed wij die couchsurfpersoon opgebeld dat we eraan kwamen, en dat was allemaal prima, er was alleen een feestje die avond want hij was jarig. Prima, wij daarheen gereden, was trouwens een straat zo stijl dat je bijna naar beneden rolt als je uit de auto stapt, dus we hadden alle handremmen nodig om m op z’n plek te houden. Wij naar binnen, en die kerel gefeliciteerd, en er was nog heel veel ander volk in het huis, ze hadden een thema feestje: “jaren 50” dus de meeste mensen zagen eruit alsof ze uit een film kwamen wandelen, maar het was wel erg gezellig, het was ook een heel gaaf huis, wat echt de sfeer van de omgeving helemaal uitstraalde en perfect daar op Vancouver eiland paste.

Er was 1 probleem, de bank waar wij eigenlijk op zouden slapen was natuurlijk bezet door het feest, maar wij moesten de volgende dag om 5 uur weg om de boot te halen dus wilden eigenlijk wel slapen. Toen konden we in een ander kamertje in een enorm gammel driedubbeluitklapbaar bed. Wat precies net in het kamertje paste, en met een paar slaapzakken en wat goede moed zou dat nog wel gelukt zijn. Maar er waren nog een aantal factoren die ons een beetje wakker hielden, de muziek stond namelijk redelijk hard en er stonden constant mensen voor ons raam te roken en te praten, en dat raam moest open want er stond ook nog een computer in onze kamer te loeien, dus het was er bloedheet. Daarnaast woonde op die kamer een kat, eigenlijk meer een soort monster wat begon te grommen en z’n tanden liet zien als een hond als je te dicht in de buurt kwam. Toen liep er halverwege de nacht een beest over het bed te wandelen, dus wij dachten: nu zijn we er geweest, die kat komt ons verslinden maar dat viel mee want dat was weer een andere kat, die na 865 rondjes wandelen een plekje vond en besloot ook daar te gaan slapen. Al met al een onrustig gebeuren. Maar na een tijdje werd het toch tijd om op te staan en zijn we in alle vroegte naar de ferrie gereden. Toe aan een heerlijk rustige dag aan boord van de ferrie, lekker de tijd dus om te relaxen en een blog te typen, ondertussen kijk ik regelmatig uit het raam of op het dek, als er een walvis langszwemt bijvoorbeeld :).

Dat was het weer even, tot de volgende keer!

Krijn